30 juli 2014

Vurige visite

Een aantal mensen konden door omstandigheden geen gehoor geven aan de uitnodiging voor mijn afscheid van Staatsbosbeheer, nu bijna drie jaar geleden. 
Eergisteren verscheen Adrie Hottinga met zijn vrouw Zwier bij mij op de stoep met Hollandse heerlijkheden. Destijds kon hij niet komen i.v.m. familieomstandigheden en door nu alsnog te verschijnen werd een extra feest.
Natuurlijk maakten we een excursie door de groene dreven. Adrie wilde graag de kust met zijn binnenmeren zien.
Staande op de hoogste heuvel bij Peyriac-de-Mer met het uitzicht over binnenmeren, eilanden en de zee toasten we met een glaasje rosé.
We spraken over de domme aanplant van dennenbomen en welk een weldadige en onderschat positief effect een bosbrand op de natuurontwikkeling zou kunnen hebben.
Vandaag zijn mijn gasten weer vertrokken en ook vandaag woedde bij Peyriac de eerste grote bosbrand van het seizoen, waarbij meer dan 500ha bos en struikgewas in vlammen opging.
Wat een idioot toeval, ik durf sommige dingen bijna niet meer uit te spreken!

25 juli 2014

Verwarrende beelden

Nu de doden van vlucht MH17 terugkomen naar Nederland bemerk ik hoe ver de afstand tot mijn vaderland is. 
Ik neem flarden van het nieuws tot mij via radio en tv, maar de emotie die door een groot deel van de Nederlandse bevolking wordt beleefd, komt niet over. 
Kennelijk ontbreekt het mij nog aan informatie, aan gesprekken in de straat, met familie, vrienden of collegae.
Als de lijkwagens passeren klinkt er applaus.
Ik weet dat het niet zo is bedoeld, maar ik ben gewend enkel te klappen voor een prestatie, meestal na een concert, een lezing, vuurwerk desnoods.
Voor het eerst zag ik dit klappen in de film The Godfather toen een lijkkist de kerk verliet.
Zou dit beeld aan de oorsprong van dit nieuwe gebruik liggen?
Waarvoor klapt men?
Op facebook en twitter zag ik de black-ribbons als tekens van medeleven.
Voor het eerst zag ik die ribbon-cultuur opleven in de VS, waarvan de pink-ribbon als eerste bodem kreeg in ons land en nu is daar een nieuwe kleur aan toegevoegd.
Voor wie is het medeleven op de sociale media bedoeld?
Voor het eerst zag ik het publiek langs de weg een soort van Hitlergroet brengen toen de stoet van vele lijkwagens met hun droeve lading passeerde: duizenden camphones werden omhoog gehouden om een plaatje of filmpje te maken. 
Waarvoor maakt men zulke foto's?
Allemaal nieuwe beelden die ik zag en mij verwarden.
Maar beelden vervagen . . . 
Gisteren zag ik op televisie nogmaals een lange stoet wagens waaraan geen einde leek te komen.
Het geluid van de televisie staat uit, het is stil in huis.
Geen beelden in mijn hoofd, maar het besef dat in elke wagen een leed wordt vervoerd waaraan voor de geliefden nooit einde zal komen en . . . . dat ik mij daar geen voorstelling van kan maken.

22 juli 2014

Icoon

Zo heb ik iemand gekend die het schilderen van iconen als hobby beoefende.
Ze was daar erg druk mee, want het kwasten van een icoon is geen sinecure, maar een heel gedoe.
Het ideale plankje moet worden uitgezocht en dat alleen al, kan dagen in beslagnemen.
Vervolgens wordt het paneeltje gladder dan een babybilletje geschuurd, er moet een juiste ondergrond worden aangebracht en ten slotte wordt in vele bewerkingen de afbeelding van de een of andere heilige, de goddelijke familie of Maria met kind aangebracht aan de hand van een historisch voorbeeld.
Deze heiligen maken geen van allen de indruk dat zij de blijde boodschap onder de leden hebben en de maagd Maria met haar boreling op de arm kijkt meestal zo zuur, dat de term "gelukkige moeder"niet op haar van toepassing lijkt te zijn.
Het uiteindelijke resultaat oogt meestal als een futloze fotokopie in bruinige tint alsof deze decennia lang voor de invoering van het rookverbod achter de bar in een kroeg heeft gehangen.
Mijn kennis beschreef het maken van een icoon als een reeks sacrale handelingen die zeker geen schilderen mochten heten doch schrijven: een icoon wordt geschreven of ik daar maar goede nota van wilde nemen.
De slot-apotheose van dit schrijven is de wijding van het paneeltje door een heuse priester.
Ik schilder dit verhaal omdat mij iets stoort aan dit gedoe.
Ik heb niets tegen het maken van een kopietje van een religieuze afbeelding.
Ik vind echter dat je pas het interessante woord "schrijven" van een icoon mag gebruiken wanneer je een originele, unieke voorstelling creëert; de rest is ordinair kopiëren.
Tijdens en na de Russische revolutie van 1917 zijn er duizenden iconen verbrand, kapotgeslagen of vertimmerd, nadat zij van hun kostbare opsmuk van edelmetalen en dito stenen waren bevrijd.
De iconen werden beschouwd als het icoon van een achterlijk, slaafs en duister geloof.
Wat overbleef is deels handelswaar, staat te pronken in musea, of heeft weer een plaatsje gekregen in de orthodoxe kerk van Rusland alwaar het af en toe wordt beroerd door de lippen van Poetin.
Ik heb geleerd dat schrift slechts een hulpmiddel is om taal te fixeren.
Dit kan op een verhullende of op een heldere wijze.
Wanneer je het schilderen van een icoon, schrijven gaat noemen, dan is dat behoorlijk verhullend.
Schrijven is volgens Van Dale iets dat met potlood, inkt en papier, met brieven, literatuur of nota's van doen heeft.
Wellicht waren er ooit religieuze heremieten of pilaarheiligen, die beweerden dat zij hun icoon hadden opgeschreven naar Gods stem, het zij zo.
Ik ken het oud-Russisch onvoldoende om te weten of in die taal schrijven meerdere betekenissen heeft, waaronder het maken van plaatjes.
Duidelijk is wel dat de combinatie van paneel, verf, penselen en bladgoud behoorlijk dicht bij schilderen komt en iemand die een icoon kopieert is taalkundig een kopiist en niets anders!

21 juli 2014

Ook feestelijk

In 2012 vond ik hier in de buurt een paar planten met de naam Kalketrip en met een paar bedoel ik dat er slecht twee planten stonden. Een smalle basis om te overleven en daarom verzamelde ik er wat zaad van. Ik heb het in de buurt van de moederplanten uitgezaaid in de hoop en verwachting dat de soort ter plekke zal overleven.
Is dit natuurvervalsing? Ik vind van niet. Ik koloniseer geen nieuw gebied, ik verander de groeiplaats niet.
Resultaat: eenenvijftig planten staan er nu te bloeien; helemaal blij!

19 juli 2014

Feest


Er was een aanleiding voor een feestje: mijn verjaardag.
Die hebben we in redelijke afzondering gevierd, want hier telt niet de verjaardag, maar de naamdag en de mijne is ergens in augustus. 
Enfin ik werd door mijn geliefde ontvoerd naar een weilandje in de Montagne Noir, met de kwaliteiten van de Bennekomse Meent of Allemans Kamp.
Te midden van Trilgras, Ratelaar, Blauwe knoop, Spaanse ruiter, Kale jonker, Gele gentiaan, Stijve ogentroost, Grote brunel en nog veel meer moois, kon ik van een feestelijke picknick genieten. En niet bij een hoge temperatuur, maar bij 22˚C en een fris windje. 
Wat een mooi cadeau, om een herinnering, een verlangen naar een Hollands Blauw Grasland, 1400 kilometer zuidelijker driedimensionaal  te ontvangen en te beleven!

17 juli 2014

Twee armen

Na zes weken als éénarmige door het leven te moeten gaat mijn Mad. L. vanaf heden weer met twee armen door het leven. Nu nog vijftig bezoekjes aan de fysiotherapeut . . . .

15 juli 2014

Vakantie

Het begin van de zomervakantie betekent voor heel veel mensen vertrekken, huis en haard en vertrouwde omgeving inruilen voor een bestemming achter de horizon.
Nu ligt de horizon, in een polder, op minder dan 5 kilometer, dus hoeft de reis niet oneindig te zijn.
In Frankrijk gaat 30% van de vakantiegangers naar het buitenland, 22% prefereert de kust, 10% gaat naar de bergen en 34% naar La Campagne (het platteland)
De buitenlandse vakantiebestemming is hoofdzakelijk Spanje, Italië.
Waar overnachten ze?
10% Van de Fransen boekt een hotel, 5.5% gaat naar de camping, 9,5% huurt een huisje of gaat naar een chambre d'hôte. Een behoorlijke groep, 9,9% verblijft in een eigen tweede woning en 48% gaat logeren bij familie en 11,2% doet dat bij vrienden.
Wie verre reizen maakt kan veel verhalen, zegt een oud spreekwoord.
Het is duidelijk een gezegde uit een analfabete samenleving want zelf ken ik weinig interessante verhalen van verre reizigers, of het moeten de verhalen van Cees Nooteboom zijn. Ik weet uit al die verhalen waar de maaiste landschappen zich bevinden, de mooiste steden zijn, het lekkerste eten te genieten valt en de aardigste mensen wonen. Wat die verhalenvertellers zelf niet weten is, dat dat alles ook om de hoek te vinden is.
De meeste Fransen schijnen deze mening te delen en blijven dus in eigen land.
Ik vind dat een prettige gedachte, want anders zou je hier in de vakantietijd bijna enkel de Engelse taal horen spreken en daar moet ik niet aan denken!

14 juli 2014

Veertien juli

Vandaag reed de Tour de France door Münster in de Elzas.
Tien dagen geleden dronk ik hier op het terras van een konditorei in het centrum een espresso en bekeek de ooievaars op de gebouwen rondom dit plein; ik telde er zo'n 75.
Mijn gedachten gingen terug naar de ooievaarstellingen in Nederland en de aanvragen van  STORK voor het bijklimmen van nesten in reservaten waarover ik toen iets te vertellen had.
Ik weigerde op een gegeven moment de vergunning voor het bijklimmen van een nest op Cortenoever langs de IJssel.
De wereld werd te klein: ik was een nieuwe bedreiging voor de ooievaars in Nederland.
Toen ik vertelde dat ik meerdere malen had waargenomen dat ooievaars de pullen van grutto's als voer verzamelden en ik vond dat je op een gegeven moment moet accepteren dat het weer redelijk gaat met de ooievaar in Nederland en dat we blij moeten zijn dat deze vogel zich nu redt zonder allerlei extra hulp, keerde de (telefonische) rust enigszins terug.
De zorg voor het milieu moet op een zeker moment belangrijker worden dan de zorg voor de individuele soort.
Enfin, zouden de jonge ooievaars in Münster vandaag genoten hebben van de Tour die onder hen door reed?

Quatorze juillet

Het is feest in Frankrijk.
Vanavond gaat overal het vuurwerk weer de lucht in en zal op het dorpsplein de farandole in alle vrolijkheid gedanst worden.
Naast het vieren van deze nationale feestdag is er al de voorpret van alle vieringen rondom het 100-jarige jubileum van La Grande Guerre (1914-1918), vooral in 1916, als de slag om Verdun herdacht gaat worden, zal Frankrijk een natte broek krijgen van trots.
En ik gun het ze, want in principe is er weinig te vieren.
Of hier nu een linkse of een rechtse wind waait, het conservatisme staat elke vernieuwing van de samenleving en economie in de weg.
Frankrijk is zo langzamerhand het zieke kindje van Europa.
Maar in mijn dorp merk je niet dat men bezig is met de nationale politiek of het moet gaan over zo'n zakkenvuller als Sarkozy, die op dit moment de Calimero uithangt, dus zal het mij niet verbazen dat hij nog eens president gaat worden.
Het is leuk dat dit dorp met z'n 260 inwoners een eigen, dagelijks geopend, postkantoor heeft.
Binnen een straal van 5 kilometer bevinden zich nog drie andere postkantoren. Wanneer ik vertel dat in Nederland het laatste zelfstandige postkantoor op 28 oktober 2011 werd gesloten dan word ik meewarig aangekeken: "Vous pauvres Néerlandnais" en is er geen enkel besef dat het eigen postkantoor een enorme en exemplarische kostenpost is.
Hoe naïef kun je zijn?
Vanaf mijn terras heb ik mijn bijdrage aan de feestvreugde geleverd, op naar het volgende feest!

13 juli 2014

Taart

Gisteren had ik vrienden over de vloer. 
Vrienden uit Nederland waarmee mad. L. en ik een bijzondere band hebben. 
We hebben elkaar leren kennen naar aanleiding van de aankoop van een huis in Frankrijk. 
In Nederland woonden we slechts enkele kilometers bij elkaar vandaan en allebei kochten we een huis in Frankrijk ook slechts enkele kilometers bij elkaar vandaan. 
Op een gegeven moment kwamen op wij op de hoogte van elkaars overeenkomstige activiteit en hieruit ontstond de vriendschap.
Gisteren kwamen ze met een taart op bezoek om met met ons te vieren dat wij op dertien juli 1994 de koopakte voor onze woning in Ornaisons tekenden.
Ik kan niet zeggen dat dat lijkt alsof het gisteren was. 
Het is lang geleden.
Ik stond toen heel wat anders in het leven dan nu. 
Bij het vieren van zo'n gebeurtenis besef ik mij dat pas ten volle.
De dagen glijden voorbij in het slome ritme van een trage golfslag en dat geeft mij het geruststellende gevoel dat er niet veel in mijn leven verandert. 
Echter het herdenken van deze dag, waarop we bij de notaris in Narbonne de koopakte tekenden, geeft toch weer even een andere kijk op het leven!

12 juli 2014

Zwervers

De cicaden zingen en dus zijn de zwervers weer in het land.
Met zwervers bedoel ik in dit verband ambulante bedelaars, zigeunerachtig volk en twijfelachtige straatartiesten.
Ze zijn afgedaald uit Parijs en andere grote noordelijke steden naar de kuststreek van de Middellandse Zee. Hier zijn nu volop vakantiegangers en toeristen en is er weinig kans op regen; hier is wat te verdienen!
Als je moet stoppen voor het rode licht staat er in het gunstigste geval een zwijgzame junk naast je auto die uitnodigend zijn lege blikje tegen het raam tikt met hoop op een muntje. In het ongunstigste geval wordt bij dat rode licht je auto omzwermd door een wolk zigeunerkinderen die onmiddellijk je autoramen in het zeepsop zetten. Als je die activiteit niet waardeert of honoreert dan leer je een flink aantal nieuwe scheldwoorden en heb je de kans, dat als het licht eindelijk op groen springt, je auto is opgesierd met een nieuwe deuk of kras en dit soms in meervoud.
Op internet vind je de site https://www.snurkbeddengoed.nl/ waar je een dekbedhoes kunt bestellen met het dessin van straatkeien of van kartonnen dozen. Een deel van de opbrengst komt ten goede aan de opvang van zwerfjongeren.
Jammer dat ik er geen raamsticker bij krijg zodat de bedelaars die mij belagen op de hoogte worden gebracht van mijn goede aankoop!

4 juli 2014

Hartverwarmend

Soms stijgt een reclame uit boven zijn commerciële doel en geeft het een boodschap die beklijft.

1 juli 2014

Grand Ballon d'Alsage

Vandaag de jaarlijkse beklimming van "der Grossen Belchen".
Traditioneel is dit een pittige wandeling die ik samen met Mad. L. onderneem.
Echter haar schouderoperatie heeft nog steeds tot gevolg dat zij flink is gehandicapt. In elk geval in die mate dat een klimmetje mij en haar onverantwoord leek.
Een solotocht dus, maar wel een hele mooie! Van plantje, naar bloemetje. Vlak onder de top verliet ik de gebaande wegen en volgde ik het spoor van de oude kabelbaan naar de top. Daar zag ik na dertig jaar weer eens de turkse lelie!